Será el Redshift el Michelson Morley actual?

Joer... alguén che botou un óso, pegaches nel e non o soltas. Non sei se interrumpir este diálogo, por veces absurdo, de ti consigo mesmo. Ademais enganchas e enleas temas un tras outro e faise difícil, en fins. Cousas das prolongadas vacacións docentes de verán.

A ver, "quantum defect" é a primeira vez que o escoito. Ou é algo recente ou moi específico. Cando pase o verán podo botarlle unha ollada ao tema ese, pero xa supoño que estarás a outra cousa.

O que falas do absurdo da expansión do universo e todo iso que dis despois, absurdo? Absurdo será tratar de encaixar a complexidade da natureza no noso esquema intelectual pitagórico e euleriano, de xeometría plana, onde o que non vemos nos costa comprender. Pero eu prefiro darlle a volta ao asunto. Hoxe temos un modelo cosmolóxico que, desde hai máis de medio século, dá resposta ás observacións astronómicas. É máis, dito modelo vai sendo modificado para dar saída a novos achádegos e descubrimentos. É un modelo complicado de dixerir? Pois si. Incluso, para poder entendelo de todo hai que ter coñecementos matemáticos moi específicos e avanzados. Pero os números cadran. E se dentro duns anos hai algunha evidencia experimentalmque obrigue a buscar un modelo cosmolóxico completamente diferente non teñas medo, a ollos humanos será igual de absurdo. Hai que pensar en que somos simios evolucionados tratando de comprender todo o cosmos, do que somos fillos.

Desprazamentos ao vermello maiores ca 4? Por suposto que vas ter dificultades. Creo que andan por aí os récords de detección, en 4 e pico. E moito maiores non poderán ser nunca considerando o tamaño do universo observable.

Boas Dosi o sistema ptolemaico tamén predecía posicións e eclipses con moito xeito, e a órbita da terra case é un círculo.

Pero que che vou decir, para min o modelo cosmolóxico estándar lémbrame ao sistema ptolemaico.
Xa sabes que siempre fun un rebelde.

Claro que creo na expansión do cosmos pero non a velocidades maiores ca da luz. Supoño non hai nada de malo en pensar alternativas. E como ben sabes xa hai teorías que non son a estándar.

Pero como xa comentei no último post, vai ser duro construir o edificio.

En canto ás matemáticas xa sabes que disfruto con elas. Como teño as fotos no móvil envíoche unha que é o comenzo dos cálculos dun tensor de Riemman.

Como os cálculos son moi longos envíoche outra que son feitos cun programiña que fixen para aforrar tempo.
Os cálculos están ben feitos pois son situacións xa coñecidas.

Boas Dosi, (e demáis). Curioso o que acabo de ler, que algúns tamén falan de epiciclos ptolemaicos no modelo cosmolóxico estándar. Engado cita:

Materia oscura
La materia oscura, y en particular la materia oscura fría no-bariónica, es un parche que se le ha puesto a la teoría del Big Bang para que aguante unas cuantas décadas más antes de derrumbarse por inconsistencia y contraste con las observaciones. Se la ha comparado con los epiciclos del modelo de Ptolomeo o con el éter que los físicos del s. XIX postulaban para salvar la física de Newton antes de la aparición de la relatividad especial. Las cosas no funcionaban en cosmología a finales de los años 70, y no hubo más remedio que introducir este esoterismo en la sencilla idea del Big Bang. La formación de estructuras a gran escala precisa este tipo de materia, es esencial.

Deixo a ligazón por se algén quere ver o artículo enteiro:
http://www.monografias.com/trabajos72/cosmologia-observacional-problemas-modelo-estandar/cosmologia-observacional-problemas-modelo-estandar2.shtml

Non estou moi seguro que co sistema ptolemaico se puideran predicir eclipses de sol. Mellor dito, acertar onde se producen. O cando ao mellor. Para as eclipses de lúa xa é outra cousa. De feito, non se foi Hiparco ou algún coetáneo o que prediciu unha eclipse de lúa que tivo lugar na antiga Grecia e que foi protagonista en certa batalla.

Creo ter lido nalgures que Cristóbal Colón foi quen de zafarse duns indíxenas ao predicir unha eclipse (desta volta tamén era lunar), grazas ao emprego das publicacións de Regiomontano, que eran as táboas numéricas máis exactas da época e o foron por moito tempo (máis de 100 anos?). E aínda non re-nacera o heliocentrismo da man de Copérnico.

Por outra banda, a comparación do modelo cosmolóxico actual (que inclúe a materia e enerxía escuras) e a súa vixencia futura co sistema ptolemaico (outras comparacións fanse coa historia do "éter luminifero") son moi de liña gorda. E tamén entender pouco de como funcionan os modelos científicos. Porque a ver, para os gregos antigos, o modelo da Terra no centro do universo e as estrelas fixas nunha esfera que envolvía ao resto de obxectos errantes (planetas, lúa, sol...) era simple, perfecto e concordante coas observacións da época. E, como todo modelo, en canto non puido aturar as novas evidencias observacionais caeu coma castelo de naipes (a pesares das manobras papais en contra).

Non sendo eu un experto en ningnha materia científica e moito menos un científico exercente, non sei se poderei alumear algo máis sobre o asunto. Pero supoño que a existencia de materia e enerxía escura xurdirá a partires da elaboración de certo modelo matemático e ecuacións fisicas e con solucións numéricas que requerirán certa interpretación. Todo iso, aderezado coa existencia de certas evidencias observacionais que requiren de seren explicadas. Polo de agora, a existencia das lupas gravitacionais (dato observacional) e a medida expansión acelerada do universo (se damos por boas as medidas), son as bases da existencia deses dous "obxectos" escuros. A súa natureza é descoñecida, si. Parecen cousa de maxia, si. Pero ogallá a súa explicación dea lugar a unha nova física. Ten en conta que co noso coñecemento científico actual a humanidade está condeada a ficar confinada na Terra por xeracións e xeracións. E eu soño cunha nova fisica que nos permita viaxes no tempo, viaxes a outras galaxias, velocidades do hiperespacio e motores anti-gravitatorios.